آئین مستان

کریم کاری بجز جود و کرم نداره

آقام تو مدینه اس ولی حرم نداره

حرم نداره ، ولی زائر که داره ،گریه کن که داره

غریب اونیِ که همدمِ اشک و آه

ببخشن سادات شب امام حسن و یتیم امام حسنِ،از همین الان تکلیفم رو روشن کنم.دیشب روضه روضه ی گودال بود و عبدالله بود و خیلی حرف ها  که ، بقیه اش موند شب عاشورا،اما امشب حرف حرف امام حسنه و مگه میشه اسم امام حسن بیا یه اسمی کنارش نیاد ؟بارک الله که اینقد مهیایی با یه اشاره

غریب اونیِ که همدمِ اشک و آه

دیده که مادرش تو کوچه بی پناه

روضه ی قاسم خیلی شبیه روضه ی مادرش ، بی بی دو عالمه، خیلی حرف داره باید بیای بامن شب شیشم

غریب اونیِ که همدمِ اشک و آه

دیده که مادرش تو کوچه بی پناه

فقط یه جمله بگم ، چرا روضه این سیزده ساله ما رو میبره مدینه، یه اشاره کنم و شعرم رو شروع کنم.در خانه اگر کس است یک حرف بس است . دلت گُر گرفته ،سینه ات غرق آتیشه ،اما این اشاره واسه اونایی که الان موندن، روضه قاسم ،روضه مدینه، روضه امام حسن ،روضه مادر شب شیشم یه اشاره کنم :امشب می خوای از استخوانهای شکسته حرف بزنی، سینه ای که زیر سم اسب ها  حالا فهمیدی حرف چیه؟ فهمیدی بار روضه چیقدر سنگینِ؟ . . .

ای حیدرِ امام حسن، شیرِ کارزار

سرو قد تو، نیزه و اَبروت ذوالفقار

هرکاری کرد ابی عبدالله زره اندازه این بچه پیدا نشد،  چیکارکرد عمو ؟یه لباس سفید تنش کرد عمامه سرش بست مقتل میگه تحت الحنک عمامه رو باز کرد براش نقاب درست کرد،چرا نقاب می زنی عمو ؟ گفت می خام چشمت نزنن عمو، خیلی مثل بابات می مونی

ای حیدرِ امام حسن، شیرِ کارزار

سرو قد تو، نیزه و اَبروت ذوالفقار

عباسِ کربلا شده در سیزده بهار

یک کربلا سپاه، ز تیغ تو الفرار

بعضی نقل ها نوشته 200 نفر، بعضی نوشته تو دو مرحله 80 نفر، یه نوجوان سیزده ساله 80 نفر و کشتن شوخی نیست . این معلومه استاد داشته، کی از عباس بهتر

در روزِ کارزار علی اکبری دگر

پیداست در جمال تو پیغمبری دگر

در سیزده بهار، بهشت خدا شدی

تسبیحِ دانه دانه ی از هم جدا شدی

در پیش دیدگان عمویت فدا شدی

مثل امام خویش،سراجُ الهُدی شدی

ای رویِ خون گرفته ات، آیینه ی حسن

معراجِ روحِ پاک تو، از سینه ی حسن

اجازه می خواست، اجازه نداد ابی عبدالله ، یکی از شهدایی که چندین بار رفت و آمد و  اجازه نداد . شب هشتم برات بگم اون علی اکبرِ که تا گفت: برم؟ حسین گفت: برو عزیزم . از پسرخودش راحت می تونست بگذره اما از امانت برادرش نمی تونست بگذره . تو یتیمِ امامِ مجتبایی . اون علی اکبرِ که" اِسْتَأْذَنَ فَأَذِنَ اَباه" تا گفت برم؟ گفت: برو عزیزم. اما قاسم و اجازه نداد ، کیفیت اجازه گرفتنش هم بارها شنیدید ، نامه ی پدرش رو داد، اینقد رو پاهای عمو گریه کرد، اینقد التماس کرد، خوشبحال اونایی که برا شهادت التماس می کنن و گریه می کنن، شهید حججی رو دیدید قبل رفتن افتاد رو پاهای پدر و مادرش ، اینا از همین روضه ها این خط و یاد گرفتن . باید بیفتی روپای پدر و مادرت تا بهت اجازه ی پرواز بدن....قاسم،پدر نداشت افتاد رو پای عمو التماس کرد....

تابیده از جمال تو انوار پنج تن

در خشم یک حسینی و در حِلم یک حسن

هم خون امام مجتبی تو رگشِ، هم تربیت حسینی داره . ده سال تو دامن حسین تربیت شد.

زخمت چو حلقه های زره مانده بر بدن

خونِ تو پیرهن شد و پیروهنت کفن

خورشید ذره ذره به میدانِ کربلا

افشانده نور سرخ، به دامانِ کربلا

رفت میدان ، میدان رفتنش ، رجز خوندنش ، مبارزه اش ، جنگش ، همه رو مات و متحیر کرد، همه رو مستاصل کرد، بعضی از نقل ها نوشتن: برگشت   اظهار عطش کرد مثل علی اکبر ،علی اکبر هم برگشت بعضی ها نوشتن ، قاسم هم برگشت ، ابی عبدالله انگشتر عقیق تو دهانش گذاشت ، بعضی ها نوشتن عمو بغلش کرد ، دوباره رفت میدان ، این بار آخر هر کاری کردن دیدن قاسم و حریف نمی شن چه کردن ، همه ی نامرد ها  همه ی خباثت ها، همه ی بدی ها یه طرف جمع شد ، یه نانجیبی گفت: اینجوری فایده نداره ، این نوه ی علیِ،  این خون حسن تو رگهاشِ ، چه کنیم ؟ گفت دورش حلقه بزنید سنگ بارانش کنید، گرد و خاک کنید، دیدش رو بگیرید .چه کردن؟ من یه سئوال دارم ، سئوال منم با گریه جواب بدی من رد میشم . یه نفر وسط میدون می جنگه زره داره، سپر داره ،کلاه خود داره، نیزه داره میتونه دفاع کنه، اما یه نوجوانی که پاش به رکاب نمی رسه، نه زره داشت، نه سپر داشت . اهل ناله کمک کنن، یتیم نوازی کنن .....

سربازِ بی زره ،که سراپا سپر شدی

قرآن پاره پاره، چو قلب پدر شدی

در زیر تیغ، بِسملِ بی بال و پر شدی

یک آسمان ستاره هزاران قمر شدی

ای حسین....

لب باز کن دوباره عمو را صدا بزن

 ابی عبدالله همه حواسش تو میدونه، هی می رفت رو بلندی، هی نگاه می کرد یکی از اون جاهایی که نوشتن حضرت خودش رو سریع به میدان رساند اینجاست . همه حواسش به میدونه، صدای قاسم بیاد . یه مرتبه دید اون وسط گرد و غبار شد . یه صدای ناله ای هی میگه: "وا عمّاه، وا یا عمّاه"  عمو به دادم برس، نوشتن مثل باز شکاری،مثل تیری که از چله ی کمان رها شده باشه خودش رو رسوند وسط میدان چه رسوندنی ، امانت برادرش رو زمینِ ، رسید وسط میدان دید گرد و خاکِ، گرد و غبارِ، اسبها دارن میان و میرن..... حواست هست چی میگم یا نه؟ بعضی کلمه ها برات عادی نشه.... این اسبها که میان و میرن چه خبره؟ کجا میرن؟ از رو چه بدنی رد میشن؟ فقط همین و بگم: گرد و خاک خوابید، دید قاسم زیر دست و پای اسب ها . پاهاشو رو زمین میکشه "وَالغُلامُ یَفحَصُ بِرِجلَیهِ..."

ابی عبدالله سر قاسم رو بغل کرد "عَزَّ وَاللّه ِ عَلى عَمِّكَ أن تَدعُوَهُ فَلا یُجیبَكَ" سخته براعموت ، تو عموت رو صدا بزنی عموت نتونه کمکت کنه... چه کرد ابی عبدالله؟  همه ی این حرف ها رو زدم، شب امام حسنِ، هرکی گره کور به کار داره ...چه کرد ابی عبدالله ؟ تا قاسم و بغل کرد  دید بدن زیر سم اسب متلاشی شده ، چیزی از بدن باقی نمونده ، چیکار کنه حسین ؟  نوشتن "فوقعَ صدره علی صدره" ، سینه قاسم و به سینه چسباند .کدوم سینه رو به سینه چسبانده ؟ سینه ای که زیر سُم اسبها . . ..

خدایا کمکم کن،یه روضه ای رو که خیلی بعضی نکته هاش سخته گفتنش . ابی عبدالله چند جا تو کربلا یاد مادرش افتاد . ساداتی که منو کمک می کنن ، اونایی که شال سبز دارن ، شبای دیگه بپوشید این شال سبز و من بدونم بچه های فاطمه کجایند و من بتونم راحت تر حرف بزنم ....

چند جا یاد مادرش افتاد یه بار بالا سر علی اکبر . شب هشتم نفس باشه میگم چه جوری یاد مادرش افتاد ، اونجایی که دیدی یه نیزه ای به پهلوش زدن . . .. هی گفت: آخ مادرم . ... دیگه کجا یاد مادرش افتاد ؟ کنار عبدالله تو گودال ، دیشب برات گفتم  تا دستش و زدن گفت  "وا اُماه" یه جام بالا سر قاسم سینه ی شکسته رو بغل کرد دید بوی مدینه میاد . . . یه جا دیگه هم یادِ مدینه افتاد  ، وقتی سینه اش رو حرمله هدف گرفت  تیر سه شعبه به قلبش زدن . سینه اش سوراخ شد . حسین . . . .

دیدنی می شد اگر یار می آمد امشب
روشنی بخش شب تار می آمد امشب
خبر از یوسف گم گشته این شهر نداشت
هرکسی که بر سر بازار می آمد امشب
چشم بر راهم و عمرم به سرآمد
ای کاش خبر از موعد دیدار می آمد امشب
یار من آنقدر آقاست اگر می آمد
دیدن عبد گرفتار می آمد امشب
من اگر میثمِ تمّار رکابش بودم
پسرِ حیدر کرار می آمد  امشب
من که شرمنده ام از محضرش آدم نشدم
مسلم و حرّنشدم قاسم و اصغر نشدم
سعی دارم پس از این طالب عرفان باشم
خالی از کبر و ریا مملو از ایمان باشم
جای حرف و سخن خویشم عمل عرضه کنم
با کفن هم که شده عازم میدان باشم
روزبه هستم و ازمن به ستوه آمده ام
بلکه منّا شده و نوکر صاحب زمان باشم
اَمر کردن اطیعون و اطاعت   کردم
به اولو الامر قسم پیرو قرآن باشم
گر بنا شد به کسی غیرخدا سجده کنم
بی گمان بنده ی تسلیمِ حسن جان باشم
من که از دار جهان هیچ ندارم از خود
روز و شب ریزه خورِ خوان کریمان باشم
قاسمش قاسمُ الاَرزاق من است و باید
در این خانه فقط دست به دامان باشم
سفره دارند شبیه حسن؛ اولاد حسن
چه شکوه و چه جلالی به حرم داده حسن

شبِ قاسم بن الحسنِ،یادِ اون بچه های دفاع مقدس که می اومدن به پدر و مادرا التماس می کردن برن جبهه،اجازه نمیدادن،از قاسم یاد گرفته بودن،می افتادن رو پاهای بابا بوسه می زدن...هر چی ابی عبدالله،امتناع کرد،روایت نوشته:جلو چشم همه افتاد رو پاهای عمو،هی پاهایِ عمو روبوسه میزد....حضرت فرمود:عزیزِ دلم،من نمیتونم اجازه بدم تو بری.....

این همون حسینی است که علی اکبر،جگر گوشه اش،گفت:بابا من برم...یه لحظه هم معطل نکرد...اما امانت دارِ خوبی است ابی عبدالله،قاسم،امانت داداشش حسنِ..

قاسم دید کار سخته،دوان دوان اومد تو خیمه ی مادر،مادر یه کاری برام بکن،هر کاری می کنم عمو اجازه نمیده برم میدان....زانوهای غم بغل گرفته،گوشه ی خیمه داره اشک می ریزه....یه وقت نجمه خاتون از جا بلند شد،پیشونی آقازاده اش رو بوسه زد،فرمود:مادر بمیره این حال رو برای تو نبینه،پاشو،نمیذارم دست خالی پهلو عموت بری...یه نامه ای از امام مجتبی آورد: "مِنَ الحسنِ الی الحُسین" حسین جان کربلا نیستم خودم جونم رو فدات کنم،داداش ازت میخوام به قاسمم اجازه بدی برود میدان...

اینجا قاسم وقتی دوان دوان اومد به سمت ابی عبدالله،نامه ی بابا رو دستِ عمو داد،ابی عبدالله،نامه رو نگاه کرد،امضای حسن رو بوسه زد...

نوشتن: دست گردن قاسم انداخت،اینقدر گریه کردن،عمو و برادر زاده،"حتی غُشِیَّ علیهما" یعنی هر دو غش کردن....

به سرش فکرِ به میدان بروم زد قاسم

دم به دم از پسرِ فاطمه دم زد قاسم

گوئیا شیرِ جمل باز به میدان زده بود

در دلِ معرکه وقتی که قدم زد قاسم

با تعجب همه دیدن،که بی خُود و زِره

محشری در وسطِ دشت رقم زد قاسم

ارزق و لشکر او نیز حریفش نشدند

تا وارد شد،ارزقِ شامی،از پهلوانای سپاه اِبن سعد،از شام اومده،گفت:این بچه است،یکی از بچه هامو سراغش می فرستم،اولی رو فرستاد با یه ضربه قاسم بن الحسن به درکش فرستاد،چهارتا بچه هاش رو فرستاد،همه رو قاسم کشت،خودِ ارزق رفت،قاسم بن الحسن،ارزق شامی رو هم به درک فرستاد،یه وقت دیدن بالای بلندی اباالفضل میگه:جانم قاسم...

حمید بن مسلم میگه: اِبنِ نُفیل گفت:گناه عرب و عجم به گردنم باشه اگه داغش رو به دلِ مادرش نذارم...

گفتند: برا چی داری نقشه میکشی،این نوجوان رو که همه دوره اش کردن،هر کی داره یه ضربه ای میزنه..چنان حیدری داره می جنگه قاسم بن الحسن....

نانجیب ها بابای منو متهم می کردید، می گفتید: بابای من از جنگ ترسیده،من پسرِ حسنم...

ارزق و لشکر او نیز حریفش نشدند

ضربه ای سخت به اصحاب ستم زد قاسم

صف به صف نظمِ سپاهِ اُموی را تنها

تیغ در دست،علی گونه به هم زد قاسم

دل به دریا زد و دل از همه لذات برید

در دلِ مادرِ خود خیمه ی غم زد قاسم

اینجای یه وقت دیدن رنگ صورت اباالفضل پرید...

با صدایِ به زمین خوردن خود از مرکب

 آتشی بر جگرِ اهلِ حرم زد قاسم

ترسی از هو هویِ تیغ و رجزِ تیر نداشت

جوشنی بر تنش از نیزه و شمشیر گذاشت

از سَرِ زین به گواهیِ روایت افتاد

سیزده جامِ پر از شهدِ ولایت افتاد

همه دیدن چگونه حسنِ کرب و بلا

وسطِ لشکرِ دشمن به اسارت افتاد

فرقه ی سنگ زَنِ کوفه سراغش آمد

پسرِ شیر جمل باز  به زحمت افتاد

کوچه ای باز شد و یک قوم هجوم آوردند

تیغ و سر نیزه رسید و به مَشِقَّت افتاد

پیکرش ضربه ی سنگینِ عمودی کم داشت

وسط معرکه از فرط جراحت افتاد

نسلِ شورای سقیفه همگی خندیدن

نوه ی فاطمه وقتی که به صورت افتاد

وقتی که اِبن نُفیل اومد،شمشیر رو حواله ی قاسم داد،فقط از روی اسب فرصت کرد بگه:عمو به دادم برس...نوشتن:ابی عبدالله،مانند شیرِ غُرّان به میدان زد،قاتل نانجیب ایستاد بود بالای سرش،کاکُلِ قاسم رو در دست گرفته،میخواد سر از بدنش جدا کنه،حسین رسید،چنان شمشیر رو حواله کرد،دستِ این نانجیب جدا شد،صدا ناله اش بلند شد،قومش اومدن کمکش کنن،سواره اومدن،یه وقت یه صدایی ابی عبدالله داره میشنوه،عمو حسین...عمو بیا استخونهای بدنم خُرد شدن....

ردِّ چندین سُم اسب بر بدنش پیدا شد

به سَرِ غارت دستار سرش دعوا شد

کجایی؟

صدات از کجا داره میاد عمو جون کجایی؟

نمی بینمت تو هیاهوی میدون کجایی؟

کجایی؟

 تنم رو نلرزون تو این نیزه بارون کجایی؟

عمو

تو صحرا جلو راهم  وسنگا بسته

تو صحرا کی الآن رو سینه ات نشسته؟

میادش صدا استخون شکسته

کجایی عمو جون؟

قاسمی که داشت میرفت میدان پاهاش به رکاب اسب نمی رسید، حالا که عمو داره میاردش به خیمه ها،حمید بن مسلم میگه: سینه اش به سینه ی عمو بود اما پاهاش رو زمین کشیده میشد....

عموجون

توی خیمه ی  نجمه غوغا به پا شد،عمو جون

بمیرم برات که عروسیت عزا شد،عمو جون

زیر ُسمّ اسبا تنت آسیا شد عمو جون

بمیرم برای تو وغربت تو

کشیده شده چون عسل قامت تو

با سنگا چی اومد سرصورتِ تو عمو جون

هیچ زِره ای اندازه ی بدن قاسم پیدا نکرد ابی عبدالله...

عزیزم بدون زره بودی پرپر شدی که عزیزم

پاشیده تر از جسم اکبر شدی عزیزم

تو از سقّا هم قد بلندتر شدی عزیزم

بلند شو که جونت برامون عزیزه

میترسم  تنت روی خاکا  بریزه

دیدند بدن قاسم رو آورد تو خیمه دارُالحرب،کناربدن علی اکبر گذاشت،خود ابی عبد الله بین این دو بدن  روی خاکها نشست،صدا میزد قاسممدعا کن دیگه عمو بیاد پیشت، دعا کن بیشتر از این غریب نشم،ای حسین.....

ای حرمت خانه ی معمور دل
ای شجر عشق تو در طور دل
نجل علی ،دُرّ یتیم حسن
باب همه خلق زمین و زَمَن
همچو عمو ماه بنی هاشمی
اگه ماه نبود که صورتش رو نمی بست حسین ...تو صفین هم امیرالمومنین صورت عباسش رو بست
همچو عمو ماه بنی هاشمی
چشم و چراغِ شهدا قاسمی
زینب و عباس و حسین و حسن
روی دل آرای تو را بوسه زد
رشته ی جان  طُرّه ی گیسوی تو
پنجه ی دل شانه کش روی تو
حجله ی دامادی تو قتلگاه
ذکر خوشِ اهل حرم آه آه...
خلعت دامادی تو پیرُهن
پیرهنی کآمده بر تن،کفن
شمع، شرارِ جگر خواهرت
 بود دل سوخته ی مادرت
ماه وَشان گردِ رخت فوج فوج
اشک به چشمِ همگان موج موج
لِیله ی عاشور در آن شور و حال
کرد ز تو عمّ گرامی سوال
کی همه دم عاشق ایثارِ خون
شربت مرگ است به کام تو چون ؟!
غنچه ی لب هات پر از خنده شد
با سخنِ مرگ دلت زنده شد
کی تو مرا چون پدر و من پسر ؟
آینه ی مادر و جد و پدر ؟
دادن جان گر به رهِ دلبر است
از عسل ناب مرا خوشتر است
جام اگر جام شهادت بُود
مرگ به از روز ولادت  بُود
بی تو حیاتم همه شرمندگی است
با تو مرا کشته شدن زندگی است
بود دل شب به سپهرت نگاه
تا که برآید ز افق صبحگاه
ظلمتِ شب کرد فرار از سپهر
بر سرِ میدان فلک تاخت مِه
صاعقه ی جنگ شرر بار شد
نقشِ زمین قامت انصار شد
هاشمیان جمله به پا خواستند
درطلبِ رزم خود آراستند
گشت تو را نوبت جان باختن
تیغ گرفتن، علم افراختن
خونِ دل از دیده روان ساختی
خویش به پای عمو انداختی
کی به تو حاجات، مُرادم بده
جان عمو اذن جهادم بده
با توام و از دو جهان فارغم
عاشقم و عاشقم و عاشقم...
هر دو نگه بر رخ هم دوختید
هر دو نگه بر رخ هم دوختید
هر دو به مظلومیِ هم سوختید
عمو جان یه جاهایی منو از اکبرت اینقده بیشتر تحویل گرفتی ...الان موقع این کاراست ...اکبر رفت ...
هر دو بریدید دل از بود و هست
هر دو گشودید به یک باره دست
هر دو ربودید ز سر هوش و غم
هر دو فتادید در آغوش هم
هر دو به هم رویِ حسن یافتید
هر دو ز هم بویِ حسن یافتید
بس که کشیدید به مرجانِ هم
اشک فشاندید به دامانِ هم
رفت ز تن تاب و زِ سر، هوشتان
سوخت وجود از لبِ خاموشتان
دید عمو کاسه ی صبرت تهی
نیست تو را غیرِ شهادت رَهی
دید اگر رخصتِ میدان دهد
دُرّ یتیم حسنش جان دهد

ناله بر آوردند بلند از نهاد

یه جوری ناله زد حسین؛ فرمودن: یکی از جاهایی که حسین غش کرد موقع وداع با این بچه بود،یه ساعتی نیست اکبرمو به خیمه آوردن...

ناله بر آوردند بلند از نهاد

داد به سختی به تو اذن جهاد

دیده به خورشیدِ رخت دوخت، دوخت

شمع صفت آب شد و  سوخت، سوخت

ولوِله ها در حرم انداختی

هستیِ خود باختی و تاختی

مهرِ رخت گشت زِ دور آشکار

 ماهِ رویت برد ز دشمن، قرار

خصم در آن معرکه حیرت زده

گفت پیمبر به مصاف امده

این علی اکبرِ دیگر بُود

یا که همان شخص پیمبر بُود

همچو علی داده به ابرو گره

پیرهنش گشته به پیکر زره

بسته به خوناب جگر عین او

باز بُود رشته ی نعلین او

حور ،ملک یا که بشر کیست این ؟!

ختم رسل یا که علی؟ کیست این ؟!

لب به رجز خوانی و تیغت به دست

کی سپهِ  حق کشِ باطل پرست

اِن تَنکُرونی فانا ابن الحسن،نمیشناسید؟بشناسید .من پسر حسنم .کدام حسن ؟،"سبطُ النَّبیِّ المصطفی المُؤتمن..."من پسرِ نوه ی پیغمبرم .یه عده که فقط منتظر بودن اشخاصی که ضعیف ترن از بنی هاشم نیستن بیان تو میدون .شیر میشدن میمومدن .می گفتن این یه کس دیگه اس ...تاگفت :"ان تنکرونی فانا ابن الحسن... همچین "ان تنکرونی" اگر نمیشناسید! "فانا ابن الحسن "یه عده فوری عقب رفتن ..کاری به سن و سال نداره ..علی اصغرش هم اکبر بود

من گل گلزار بنی هاشمم

سبط نبی نجل علی، قاسمم

خواست شود کار عدو یک سره

ریخت بهم میمنه و میسره

تو علی و کرب وبلا خیبرت

ختم رسل گشت تماشاگرت

تیغ کجت قامت دین راست کرد

آنچه نبی گفت و خدا خواست کرد

شورِ شهادت به سرت گر نبود

زنده یکی ز ان همه لشگر نبود

قلبِ خود آماج بلا ساختی

تیغ فکندی سپر انداختی

دید عدو نیست زره بر تنت

پاره بدن کرد چو پیراهنت..

ازرق شامی گفت:کی میره؟خودشون هم میدونستن به جنگ کی میخوان برن.میخواستن خاری و خفتش رو به دوش نکشن .ولی خب بالاخره دنیا بود .وعده درهم و دینار بود .حکومت یه شهری بود چیزی بود .الان هم هست.یه هو مثلا یه وعده ای  پولی مالی ،مقامی،چیزی..تو حق رو باید بذاری زیر پا .اینطوری میشه دیگه ...هر کسی که بره اون بچه رو بکشه یه جایزه خوب داره...کی میره ؟ همه ایستادن نگاه کردن...

ازرق شامی لعنت الله علیه کوچکترین پسرشو فرستاد ....گفت برو سر این بچه رو برامن بیار ...ای وای ..ای وای ...فلک زده اومد مقابل قاسم بن الحسن ...

حمله ی اول فقط برگشت نگاه کرد .با یک حرکت روی زمین افتاد .اسبش بی صاحب رفت ...چهار تا پسر ..هی خون، خونِ این ازرق رو می خورد ...بعدی برِ بعدی برِ ...کاری کرد یه کدومشون که  روی زمین افتاد ،قاسم سلام الله علیه همچین گرفت از موهای پسر بزرگه ازرق جلوی میدان ،جلوی همه لشگر کشوند آورد طرف لشگر ...

خودم برم انتقام بچه ها مو بگیرم .داغشم به دل مادرش بذارم ... اومد...ازرق شامی هنوزم به نگاه عربا ازرق شامی یه پهلوان به حساب میاد .یه یل به حساب میاد .

اومد جلوی بچه سیزده ساله امام حسن صدا زد : چهارتا پسرهامو کشتی ...فرمود که خودتم دنبالشون می فرستم ..نزدیک شدن آروم آروم ...یه نگاه کرد به پا ...حالا بند نعلین خود قاسم بازه ...اینقد عجله داره ...اینقدر عجله داشت بند نعلینشم نبست ...بند کفش خود قاسم باز بود .یه نگاه کرد به ازرق شامی ...کوهی از آهن ...سوار اسب ...

صدا زد : ازرق شامی تویی ؟ آری...چشماشم دریده کرده ...تو  چه جور پهلوانی هستی ؟چه جور مرد جنگی هستی ؟ هنوز بند رکابت بازه ...سر رو آورد پایین ..یا علی یه ضربه زد ..صدای تکبیر امام حسین بلند شد .. الله اکبر ...کَأنَّ امام حسن جمل رو طی کرده ..دیدن حریف نمیشن ...ریختن دورش ...سنگ به دستان...

جسم لطیف تو شد ای جانِ پاک

چون جگرِ پاک حسن، چاک چاک

اجر حسن را به تو پرداختند

اسب به گلگون بدنت تاختند

دید تن پاک تو آزار ها

کشته شدی، کشته شدی بارها

قاتل جان تو  نشد تیرها

سمّ ستوران شد و شمشیرها

نیزه و خنجر چه کند با دلت؟!

گشت غریبیِ عمو، قاتلت

کاش نمی دید عمو پیکرت

تا ببرد هدیه ی بر مادرت

کاش نمیبرد تنت اینچنین

جان دهی و پای کشی بر زمین

پیکر کشیده شد...

از کودکی که قامتش آخر کشیده شد ...

همه دیده اند ..به هر کی الان  بگی زخم بدتره یا کوفتگی؟ میگه کوفتگی ...زخم بدتره یا شکستگی؟ میگه شکستگی ...مادرشم بازوش شکست...مادرشم پهلوش شکست .

با دست قاتلان

طفل یتیم کاکلِ مویش کشیده شد ...

پهلوش تا شکست

 آهی بلند از دلِ مادر کشیده شد...

حسین دید یه جایی هست اسب ها دارن پا می کوبن ...

در زیر نعل اسب،

 کار از تنش گذشت و به حنجر کشیده شد...

پس با چه زحمتی جسمش کنار پیکرِ اکبر کشیده شد ؟!

چندی گذشت و بعد...

 گودال غرق خون شد و خنجر کشیده شد ...

حسین....

تا خیمه گاه هم پاهاش رویِ خاک،مکرر کشیده شد ...

منو ببخشه امام زمان ...صلی الله علیک یا مولای یا اباعبدالله...عمو حسین...عمو حسینــ... عمو حسین... عمو حسین...

پسر ارشد دریاست که از چشمِ ترش
 آسمان دست به پیشانی حیرت دارد ...
خیلی گریه میکرد ، خیلی اشک میریخت...
پسر ارشد دریاست که از چشمِ ترش
 آسمان دست به پیشانی حیرت دارد ...
حسن جان ... حسن جان ...
دشنه بر پهلوی رنجیدۀ او نیست غریب
از تباریست که عادت به جراحت دارد ...
حسن جان ... حسن جان ...
فتنه را ضربۀ شمشیر حسن، پی کرده ست
از جمل با حسن این قوم عداوت دارد ...
حسن جان ... حسن جان ...
زهر یا تیغ شبیه اند پدر با فرزند
اصلا این طایفه میراث شهادت دارد ...
حسن جان ... حسن جان ...
تیر و سنگستُ تنش از همه سو آماج است
قاسم اینجا ز پدر مُهر نیابت دارد ...
معنی صلح حسن جز رجز قاسم نیست!
"ان تُنکِرونی فانا فَرعُ الحسن ... سبطُ النَّبیِّ المصطفی وَالموتَمَن..."
معنی صلح حسن جز رجزقاسم نیست!
صبر با زخم جگر حکم شجاعت دارد
آقا امشب با یه امیدی اومدم درخونت، به من گفتن بری دست خالی برنمی گردوننت ... به من گفتن :
کِی دهد فرصت گفتار به محتاج ،کریم
گوشه این طایفه آواز گدا نشنیدست ...
امشب از خُلقِ کریمش بطلب رزق ای دل
هر چه من پُر گُنَه ام، یار کرامت دارد ...
حسن جان ... حسن جان ...

کریم ... کاری به جز جود و کرم نداره
آقام ... تو مدینه س ولی حرم نداره
گمان مبر که حسن بی ضریح و بی حرم است
کریم آل عبا هر چه هست میبخشد ...
آقای ما غیر از کریم بودن،غریب هم هست
غریب ... اونیِ که همدم اشک و آهِ
دیده که مادرش تو کوچه بی پناهِ

آقا .... مولا .... چرا همیشه گریه میکنی؟! مادر بیا برگردیم ... مادر دست منو بگیر برگردیم ... خودم میبرمت خونه ... مادر بیا بریم ...

غریب ... اونیِ که همدم اشک و آهِ
دیده که مادرش تو کوچه بی پناهِ ...

حسن (آقام حسن  ۲) حسن جان ...
آقا میخوایم روضه بخونیم ، اگر شما اجازه بدید ...
دلم تو روضه ها میشکنه مثل شیشه
ولی روزی مثه روز حسین نمیشه
حسین (آقام حسین ۲) حسین جان...
غریب اونیِ که سر به بدن نداره
آقام رو زمینه ولی کفن نداره ...

زمان ریاست حمهوری حضرت آقا نزدیک دفتر،وقتی ایشون قصد خروج از دفتر داشتن،یه وقت ایستادند،سر و صدا می اومد چند متر اون ور تر محافظا جلو پسربچه رو گرفتن؛ نوجوون ۱۳ساله هی فریاد میزنه : آقای رییس جمهور! آقای خامنه ای!  آقا پرسیدند : قصه چیه؟! گفتند: نوجوون از اردبیل اومده؛ با التماس خودش رو رسونده اینجا؛ تا الان میگفت : میخوام شما رو از دور ببینم ؛ اما الان میگه :نه! میخوام یه چیزی هم به ایشون بگم. آقا فرمودند : بذارید بیاد جلو ، دوان دوان آمد پیش آقا با صورت سرخ،غرق اشک ... مرحمت بالازاده ... بفرمایید ... خوش آمدید ... ساکت بود‌ چیزی نمیگفت ، آقا پرسیدند: اسمت چیه؟ گفت: آقا من مرحمتم؛ از اردبیل آمدم.

بفرمایید ... من آمدم یه خواهش کنم از شما. جانم .... خواهشتو بگو. اگه میشه به منبریا، به مداحا بگید دیگه روضۀ قاسم نخونن ... چرا؟! بغضش ترکید ؛ شروع کرد گریه کردن بریده بریده حرفاشو شروع کرد ...

حضرت قاسم ۱۳سال داشت رفت شهید شد‌ منم ۱۳سالمه. اما الان میگن ۱۳ساله ها رو جبهه نمیفرستن ، اگه جنگ برا ۱۳ساله ها بده بگید دیگه روضۀ قاسم نخونن ... آقا این شوق رو که دیدن دستور دادن هماهنگ کنید بره جبهه . آخرِ سرم گفتن پسرم برا ما هم دعا کن رفت جبهه، به آرزوش رسید.

مرحمت بالازاده با روضۀ قاسم اجازه شو گرفت ما که این کاره نیستیم خودمون میدونیم تو به رومون نیار اما امشب ما با روضۀ یتیم کربلا شاید تونستیم برات شهادتمون رو بگیریم.

آی نوجوونا ! امشب شب کریم اهلبیتِ صاحب مجلس امام حسنِ کم نخواه کربلا بخواه، شهادت بخواه، امام حسن خیلی آقاس ما تازه امشب غیر از شهادت زیارت اربعینمون هم هنوز گیره .

کربلای حسین رفتن را از سرِ سفرۀ حسن دادن ...

این نوجوون ۱۳ساله رحمت بالازاده به شهادت رسید،یه نوجونم کربلا بود،چه غوغایی به پا کرد، شب عاشورا امام حسین فرمودند :"تَفَرَّقوا..."برید ... همتون برید ... یکی یکی بنی هاشم، اصحاب بلند شدند حرفاشونو زدن دل زینب رو قرص کردند ... اما یک نفر نشسته بود بین اصحاب امام حسین هی سرش رو بالا می اورد ، عمو منم ببین!... عمو!...

از امام سجاد نقل کرده هدایة الکبری شب عاشورا آخرش دلش طاقت نیاورد،بلند شد؛ گفت: "یا عم! وَ انا اُقتَل؟! "منم شهید میشم یا نه؟! "فَاَشفَقَ علیه ..."امام حسین شروع کرد مهربونی کردن یتیم برادرشِ ... بعد فرمود: "یابن اخی کیف الموت عندک؟" برادرزاده مرگ در نزد تو چگونه است؟ صدا زد: "یا عم! احلی من العسل" عمو از عسل برای من شیرین تره ... قاسم این جوری جواب امام حسین رو داد،حالا از امام حسین اجمالا که همه شهید میشن مردی نمیمونه روز عاشورا شد قاسم آمادۀ میدان شد.

"فَلَمّا نَظَرَ الیه الحسین اِعتَنَقَه..." وقتی آقا قاسم رو دید،برادرزاده رو در آغوش گرفت ،شروع کردند گریه کردن "وَ جَعَلا یبکیان حتی غُشِیَ علیهما..." انقدر تو بغل هم گریه کردند بی حال شدند ...

بوی برادرمو میدی ... عمو بوی بابامو میدی ...

"ثم اِستَأذَنَ الغلام لِلحَرب..."قاسم اجازه خواست ، "فَأبی عَمُّه الحسین" اجازه نداد ... قبول نکرد ... ای وای ... چه گذشت بر قاسم... خوارزمی نوشته: "فَلَم یَزَلِ الغلام یُقَبَّل الیَدَی و رِجلَیْه ..." شروع کرد دستای امام حسین رو بوسیدن ... دید فایده نداره افتاد به پای امام حسین ... "و یَستَأذنَهُ الاِذن حتّی أذِنَ لَه..." عمو بذار برم ... اجازه رو گرفت در مقاتل ما نام دو نفر رو داریم که روز عاشورا برای اذن میدان دست و پای امام حسین رو بوسیدن. یکی جون غلام امام حسین بود که صورتش سیاه بود. یکی قاسم بود که مثل فرزند عزیز بود‌. صورتش مثل ماه بود ، راوی میگه اجازه گرفت ؛ " فَخَرَجَ ودُموعُهُ عَلى خَدَّیهِ..." این نوجوون اومد میدون ولی اشکاش هنوز رو گونه هاش بود پاک نکرده بود. اومد مقابل لشگر ایستاد کرّ و فر کرد رفت و برگشت صدا زد:

انْ تَنْکُرونى فَانَا فرعُ الْحَسَن" اگر من رو نمیشناسید بدونید من پسر حسنم.

"سِبْطُ النَّبِىِّ الْمُصْطَفَى و الْمُؤْتَمَن" من نوه ی پیغمبرم.

حالا لحنش عوض شد ... هذَا حُسَیْنٌ کَالاسیرِ الْمُرْتَهَن نامردا عموم مثل اسیر گرفتار شما شده بَیْنَ اُناسٍ لاسُقوا صوبَ الْمُزَن

بین مردمی اسیر شده که خدا کنه هیچ وقت از آب بارون نخورن آب رو بستید؟! عموم تشنه هست

بودند دیو و دد همه سیراب و می مکید

خاتم زِ قحط آب سلیمان کربلا ...

رفت میدان جنگ نمایانی کرد ، تعدادی رو به درک واصل کرد اون ملعون وقتی اینجوری دید "شَدَّ علیه ..." بهش حمله ور شد (من نمیخوام بگم اینجا چه اتفاقی افتاد..‌) "فَصاحَ یا عمّاه..."صدا زد عمو... " وَانجَلَتِ الغَبرَةُ..." راوی میگه: گرد و غبار شده بود ، یه وقت دیدم گرد و غبار خوابید "فَإِذا بِالحُسَینِ علیه السلام قائِمٌ عَلى رَأسِ الغُلام..." دیدم این آقا بالای سر این نوجوون ایستاده ... "وهُوَ یَفحَصُ بِرِجلَیه..." قاسم هی داره پاشو به زمین میکشه...

ذبیح پا به زمین سود و یافت چشمۀ زمزم

تو پا مسای عمو دسترس به آب ندارد

اینجا راوی میگه نوجوون داشت جون میداد، این پاها رو هی به زمین میسایید، لشگر داشتن میدیدن ... زینب از خیمه ها نگاه میکرد ، این صحنه خیلی زود برای زینب تکرار شد ... راوی میگه امام حسین افتاد قتلگاه ، چه اتفاقاتی برای پسر فاطمه افتاد؟ "وَالحسینُ یَجودُ بِنَفسِه"دیدند امام حسین داره جون میده ... زینب چی کار میکرد؟

السلام علیک یا اباعبدالله ....

از حرم تا قتلگه زینب صدا میزد حسین

دست و پا میزد حسین

زینب صدا میزد حسین 

آسمون تیره و تار شد ... نفس ها در سینه حبس شد ... زینب نشست ... دست روی سر گذاشت .‌.. سینۀ مبارک سنگین شد ... نفس های مبارکش به شماره افتاد ... هاتفی صدا زد:

"یا اهلَ العالم! قُتِلَ الحسین ..." حسین رو کشتند ... غریب کشتند ...

از حرم تا قتلگه زینب صدا میزد حسین

دست و پا میزد حسین

زینب صدا میزد حسین

زینت دوش نبی روی زمین جای تو نیست

خارُ خاشاکِ زمین منزل و ماوای تو نیست

شمر مرو به قتلگه ...

فاطمه میکند نگه ...